Logo
Prev
search
Print
addthis
Rotate
Help
Next
Contents
All Pages
Browse Issues
Buy This Issue
Επιλέξτε έκδοση
Δευτέρα
Πέμπτη
Σάββατο
Home
'
Neos Kosmos Thursday : 03 January 2019
Contents
10 - ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗ 3 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2019 ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Χρόνια πολλά και καλή δύναμη Η... καφρίλα κάποιων Ελλήνων Αυτές τις μέρες έγινε σάλος στην Ελλάδα με την ανάρτηση ενός πατέρα. Θέλω τον «Νέο Κόσμο» να την δημοσιεύσει ως έχει. Και ένα άτομο να ευαισθητοποιηθεί (κανονικά πρέπει όλοι μας) θα είναι επιτυχία. Δ. Μ. Γράφει, λοιπόν, ο Ioannis John Glykos: «Πρόσφατα πήρα τον Δημή- τρη, τον Σπύρο τον γιο μου αλλά και τον ανιψιό μου τον Σπύρο να πάμε Γλυφάδα για βόλτα και μεσημεριανό. Φτάσαμε στον Αγ. Κωνσταντίνο και βλέπω δεξιά την μια από τις δύο θέσεις πάρκινγκ ΑμΕΑ ελεύθερη οπότε στρίβω και κατευθύνομαι εκεί. Μπροστά μου κόκκινο Nissan με ζευγάρι ηλικιωμένων ψάχνουν πάρκινγκ και φυσικά μπαίνουν στην θέση ΑμΕΑ χωρίς δεύτερη σκέψη. Σταματάω από πίσω κατεβαίνω και χτυπάω το τζάμι ήρεμα και αφού το κατεβάζει, ρωτάω ευγενικά: - Είστε ΑμΕΑ; - "Ναι είμαστε" μου λέει με ύφος ξινισμένο μέχρι εκεί που δεν παίρνει και της απαντώ αμέσως: - Παρακαλώ τοποθετείτε την κάρτα σας στο παρμπρίζ; - Ποια κάρτα; με ρωτάει και καταλαβαίνω ότι έμπλεξα. - Πάντως όχι της τράπεζας, συνεχίζω και της εξηγώ ότι έχω στο αυτοκίνητο άτομο με αναπηρία οπότε πρέπει να φύγει. "Στραβώνει" πολύ και μου λέει "καλά που σε έπιασε ο πόνος" και η πίεσή μου πάει στο 200, οπότε της λέω με πολύ ένταση χωρίς να υψώσω φωνή, "σέβομαι τα άσπρα μαλλιά και των δύο σας αλλά η Αστυνομία είναι από πίσω και σας δίνω 2 λεπτά για να φύγετε". Στο μεταξύ, ο αστυνομικός, επειδή έχω κλείσει τον δρόμο έξω από το Mark's & Spencer έρχεται και του εξηγώ. Το ζευγάρι αποχωρεί με συνοπτικές διαδικασίες και ο αστυνομικός κόβει κλήση στο διπλανό από εμένα αυτοκίνητο, επίσης παρκαρισμένο σε θέση ΑμΕΑ και ξεβιδώνει πινακίδες. Εξηγώ στον ανιψιό μου, που είναι μικρότερος, γιατί έκανα όλο αυτόν τον ντόρο και γιατί είναι λάθος να μην σεβόμαστε την ένδειξη ΑμΕΑ στα πάρκινγκ ή τις διαβάσεις και τις ράμπες. Παίρνω τα παιδιά και ξεκινάμε τη βόλτα μας. Την κάνουμε και περνάμε ωραία ενώ περπατώντας καταλήγουμε στην Γιαννιτσοπούλου και αποφασίζουμε να φάνε burger στο Brother's in law όπου επίσης περνάμε πολύ καλά και απολαμβάνουμε το φαγητό μας, ενώ έρχονται και οι γονείς του ανιψιού μου όποτε προτείνω να πάω με τον Δημήτρη να φέρουμε από τον Αγ. Κωνσταντίνο το αυτοκίνητο μέχρι να φάνε και να φύγουμε. Ξεκινάω και κατεβαίνω την Γιαννιτσοπούλου και στα Starbucks έχω ήδη βγει δρόμο γιατί έχουν κλείσει τα πεζοδρόμια αλλά ακριβώς στην γωνία με Κύπρου ξαναμπαίνω και πάω να περάσω απέναντι. Ακριβώς εκεί παρκαρισμέ- νο με αλάρμ λευκό audi που κλείνει την ράμπα και διάβαση αλλά και αυτοκίνητα διπλοπαρκαρισμένα οπότε ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ. Είναι κάτι στιγμές που απλά σου στρίβει, απλά λες ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ και αυτή ήταν μια τέτοια στιγμή. Κάθισα μπροστά στην ράμπα με τα πόδια του Δημήτρη από το αμαξίδιο να ακουμπάνε την πόρτα του συνοδηγού και αποφάσισα να περιμένω μέχρι να έρθει, όσο χρόνο και να έκανε. Η ώρα 15:24 και είχα 2 ώρες μπροστά μου. Ένα ζευγάρι αντιλαμβάνε- ται τι έχει συμβεί και έρχονται, με ρωτάνε αν μπορούν να βοηθήσουν. Τους απαντώ ότι θα μπορούσα να βρω μια διέξοδο αλλά δεν θέλω! Θέλω ο γιος μου και όλα τα άτομα με αναπηρία, αλλά και οι γονείς με τα καρότσια, να μην κάνουν ειδικούς ελιγμούς απλά για να περάσουν απέναντι. Συμφωνούν και μένουν μαζί μου ενώ ακούν την συζήτηση άλλο ένα ζευγάρι με τα παιδιά τους και αποφασίζουν να μείνουν και αυτοί και στην παρέα προστίθεται ένας κύριος που καλεί αμέσως την Αστυνομία και ένας ακόμα. Τους ευχαριστούμε σαν οικογένεια όλους. Μου ανέβηκαν δάκρυα στα μάτια από την υποστήριξη. Περνούν δέκα λεπτά και είμαστε εκεί ακίνητοι εγώ και ο Δημήτρης, ενώ περνούν εκατοντάδες άτομα που αντιλαμβάνονται και είτε λένε κάτι ή κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι τους. Στα 20 λεπτά βλέπω απέναντι άλλα 5-6 άτομα να κοιτάνε να σχολιάζουν και να μην φεύγουν, είμαστε πλέον καμιά 10αριά και εκείνη τη στιγμή έρχονται χωρίς να τους έχω πει τίποτα ο κουνιάδος μου με την γυναίκα του και ο Σπύρος ο γιος μου με τον Σπύρο τον ανιψιό μου. Γινόμαστε 15.. ενώ έχει περάσει μισή ώρα που είμαστε ακίνητοι και περιμένουμε. Έχουμε καλέσει την Αστυνομία άλλες δύο φορές χωρίς αποτέλεσμα… Ακούω σχόλια του τύπου "να του σπάσουμε τους καθρέφτες" ή "να το αναποδογυρίσουμε" και "θαυμάζω την ηρεμία σου" αλλά μέσα μου βράζω. Δεν έχω αφήσει το χέρι του Δημήτρη ούτε δευτερόλεπτο μια και κάθε τέτοια "μάχη" την δίνουμε όλοι μαζί σαν οικογένεια και την δίνουμε για τον πρίγκιπα, αλλά και για όλα τα άτομα με αναπηρία που σε αυτό το απόλυτο κράτος-μπορδέλο δεν είναι αποδέκτες στοιχειώδη σεβασμού από το κράτος αλλά δυστυχώς και από πολλούς, πάρα πολλούς συμπολίτες. Βλέποντας τον κόσμο γύρω μου και την οργή που έχει συσσωρευτεί, έχω πραγματικά "φορτώσει" συναισθηματικά και κάπου εκεί στα 45 λεπτά βλέπω έναν νεαρό, στα 28-30, να κοιτά και να έρχεται ανήσυχος τρέχοντας. Πλησιάζει, πατά το κουμπί, ανοίγει την πόρτα μου λέει "συγνώμη" και πάει να μπει στο αυτοκίνητο. Του ζήτησα ήρεμα να με κοιτάξει και να μου πει αν θεωρεί ότι με μια συγνώμη όλα είναι καλά, αλλά πριν προλάβει να μου απαντήσει ένας από πίσω του φωνάζει κάτι πολύ έντονα, ενώ ο Νίκος δεν τον αφήνει να φύγει. Τον ξαναρωτάω και μου απαντάει: - "Είπα συγνώμη, τι άλλο να κάνω, έχω αργήσει πρέπει να φύγω" και πάει να μπει στο αυτοκίνητο. Πέφτει τρελό κράξιμο και έχουν μαζευτεί πολλοί άνθρωποι την στιγμή που όλη η φόρτισή μου έσκασε σαν βόμβα επάνω του.. "βιάζομαι πρέπει να φύγω" ενώ εμείς είμαστε ακίνητοι 45 λεπτά εξαιτίας του και μαζί μας όλος αυτός ο κόσμος... Ειπώθηκαν πολλά και έγιναν πολλά μέχρι που τελείωσε η όλη φάση. Ο νεαρός Έλληνας από την Αμερική έλεγε απίστευτα προσβλητικές βλακείες και λίγο έλειψε να τον χτυπήσω. Κρατήθηκα…, δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα και δεν αρέσουν και στον πρίγκιπα οι φασαρίες. Έγιναν όμως και άλλα κωμικοτραγικά όπως την ώρα που του φώναζα μπήκε στη μέση ο γνωστός "Έλληνάρας" που μόλις έχει εμφανιστεί και δεν ξέρει τι έχει προηγηθεί για να μου πει ότι "χάνω το δίκιο μου επειδή φώναξα και έβρισα" (δεν είχα βρίσει μέχρι εκείνη την στιγμή), ή ότι εμφανίστηκε μια φίλη του νεαρού, ακόμα πιο νεαρά, η οποία, αφού είπε την εξυπνάδα της και ενώ άλλοι πριν από εμένα της είπαν να μην ανακατεύεται, συνέχισε και όταν της μίλησα λίγο πιο έντονα, γύρισε και πέταξε την κορυφαία ατάκα, "δεν μπορώ να καταλάβω, τόση κακία" επειδή επιμείναμε να έρθει η Αστυνομία να του πάρει τις πινακίδες. Αποκορύφωμα η άφιξη του νταή και, φυσικά, μοναδικής ευφυΐας "ξαδέρφου" ο οποίος, γεμάτος μαγκιά και ύφος, ενώ πάω να του μιλήσω μου λέει "εσύ ποιος είσαι και ανακατεύεσαι;" και μπαίνει στο αμάξι να φύγει. Μπήκα μπροστά ακουμπώντας το καπό και του ζήτησα να ξεκινήσει... Ο νεαρός έχει πλέον αντιληφθεί το λάθος του και παρεμβαίνει. Έρχεται κοντά και μου εξηγεί ότι τα ελληνικά του δεν είναι καλά και ίσως είπε τα λάθος πράγματα ενώ αρχίζει και μου μιλάει στα αγγλικά. Η Αστυνομία πουθενά και είμαι "στα κόκκινα".. Πρέπει να φύγω... για το καλό όλων και, κυρίως, για να μην με δουν τα παιδιά σε άλλη κατάσταση και λάβουν λάθος μηνύματα. Το να φύγω με πονάει και με πιάνουν τα κλάματα αλλά ήξερα ότι έπρεπε να φύγω, εκείνη την στιγμή χωρίς καθυστέρηση. Του εύχομαι καλή χρονιά και παίρνω τον Δημήτρη και περνάμε απέναντι… Ένας κύριος που ήταν εκεί μου λέει "δεν έπρεπε να φύγεις" και με παίρνει το παράπονο, οπότε μια κοπέλα, που ήταν όλη την ώρα εκεί, με αγκαλιάζει στον ώμο και μου λέει "καταλαβαίνω ή προσπαθώ, καλή χρονιά"... Φωνάζω στον Νίκο ότι φεύγω και ένα ευχαριστώ σε όσους κάθισαν μαζί μας. Ο Δημήτρης έχει ραντεβού με μια φίλη του και πρέπει να βιαστούμε… Είμαι χάλια αλλά γελάμε γιατί είναι χαρούμενος που θα πάει για καφέ... Φτάνουμε στο αυτοκίνητο και η Αστυνομία γράφει τον διπλανό μου 5 ώρες μετά γιατί είναι παρκαρισμένος σε θέση ΑμΕΑ... Σκέφτομαι ξανά ότι θέλω να φύγω, θέλω να μας πάρω και να φύγω… Τα έγραψα όλα μα όλα για να περάσουν ίσως κάποια μηνύματα. Μην παρκάρετε σε ράμπες και διαβάσεις πρόσβασης των ΑμΕΑ. Μην κλείνετε τα πεζοδρόμια. Μην παρκάρετε σε θέσεις ΑμΕΑ. Αφήστε εμάς τις οικογένειες, τους συνοδούς, αλλά σκεφτείτε τα ίδια τα άτομα και τον εαυτό σας, γιατί είμαστε όλοι εν δυνάμει άτομα με αναπηρία, σε μια κακή στιγμή… η συνείδησή μας είναι η πρόσβαση τους στην καθημερινότητα, στη ζωή, στη συμμετοχή και όχι στον αποκλεισμό… Καλή Χρονιά με υγεία σε όλους σας και την αγάπη μας σε όλους τους "πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες" αλλά και στις οικογένειές τους. Να μιλάμε, να διαμαρτυρόμαστε και να δημοσιοποιούμε για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα για τα παιδιά μας, για τους ανθρώπους μας, για τους συμπολίτες μας μιας διαφορετικής ομάδας...». Εκ μέρους του Συνασπισμού για τα Δικαιώματα των Συνταξιούχων (Fair Go For Pensioners Coalition) εύχομαι από καρδιάς χρόνια πολλά και καλά, με υγεία και ειρήνη, σε όλους και ιδιαίτερα τους συνταξιούχους. Εύχομαι, επίσης,καλή δύναμη για να παλέψουμε για καλύτερες συντάξεις και ένα βιοτικό επίπεδο πιο πάνω από αυτό της φτώχειας, που να αναγνωρίζει στην πράξη τις ανάγκες και την ανεκτίμητη προσφορά των βετεράνων της εργασίας στην ανάπτυξη της Βικτώριας και της Αυστραλίας γενικότερα και ακόμα στον εθελοντισμό και τη φροντίδα των παιδιών και εγγονιών. Τη μερίδα του λέοντος, όμως, την παίρνουν αυτοί που κολυμπούν στα πλούτη. Και λίγες πληροφορίες: 1. Αντιπροσωπεία συνταξιούχων από όλη την Αυστραλία θα επισκεφθεί την Καμπέρα στις αρχές του Φλεβάρη για να έχει επαφές με βουλευτές, υπουργούς και σκιώδεις υπουργούς, απαιτώντας αύξηση των συντάξεων τουλάχιστον κατά $50 την εβδομάδα. Παρόμοιες επαφές θα γίνουν με ηγετικά στελέχη όλων των κομμάτων σε κάθε Πολιτεία, ενόψει των ομοσπονδιακών εκλογών που αναμένεται να γίνουν το αργότερο μέχρι τον επόμενο Μάη. 2. Στις αρχές τους Φλεβάρη, επίσης, η υπουργός Ενέργειας της Βικτώριας, κυρία Lily D'Ambrozio, θα μιλήσει για ορισμένες διευκολύνσεις, κυρίως με τις ηλιακές συσκευές. 3. Ο Συνασπισμός θα υποβάλει Υπόμνημα στη Βασιλική Επιτροπή που θα εξετάσει εντέλει τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στα περισσότερα ιδιωτικά γηροκομεία (έλλειψη εκπαιδευμένου μόνιμου προσωπικού, συνωστισμός, έλλειψη ευαισθησίας σε ειδικές ανάγκες και διατροφή). Ας μην ξεχνάμε τις καλές υπηρεσίες που προσφέρει το γηροκομείο της "Φροντίδας" στην ελληνική παροικία, καλύπτοντας μόνο ένα μικρό ποσοστό ηλικιωμένων Ελληνοαυστραλών που χρειάζονται γηροκομειακή φροντίδα. 4. Ο Συνασπισμός θα καλέ- σει μαζικές κινητοποιήσεις για την προώθηση των αιτημάτων μας τόσο προς τα κόμματα που διεκδικούν την κυβερνητική εξουσία τόσο σε ομοσπονδιακό όσο και σε πολιτειακό επίπεδο, πριν την κατάθεση του προϋπολογισμού τον ερχόμενο Μάη. Όλα τα μέλη του Συνασπισμού θα λάβουν τη σχετική επιστολή για τη συνεδρίαση με την πολιτειακή υπουργό Ενέργειας τον επόμενο Φλεβάρη και λεπτομέρειες για τις διάφορες εκδηλώσεις. Με φιλικούς χαιρετισμούς! ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΓΚΑΛΗΣ Αντιπρόεδρος Συνασπι- σμού για τα Δικαιώματα των Συνταξιούχων (Fair Go For Pensioners Coalition) (Μελβούρνη) Τα τρία αδελφάκια, το λαδοφάναρο και τα νεογέννητα κατσικάκια, εκείνες τις άγιες μέρες Σύντομα θα γιορτάσω τα 84α γενέθλιά μου. Με συγκίνηση αναπολώ αλησμόνητες σκηνές, από τα προσχολικά και τα πρώτα σχολικά μου χρόνια, όταν περιμέναμε τα Χριστούγεννα, στο ορεινό χωριό Μαλακάσι Καλαμπάκας όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Λίγο πριν ή λίγο μετά την ημέρα των Χριστουγέννων, περιμέναμε με λαχτάρα και ανυπομονησία να παρακολουθήσουμε ένα έργο που το βλέπαμε σε αρκετές επαναλήψεις και που πάντα είχε αίσιο τέλος, απ' ό,τι θυμάμαι. Συνήθως ήταν νυχτερινή παράσταση. Ενώ απολαμβάναμε αμέριμνοι το αναμμένο τζάκι στο καθημερινό μας δωμάτιο τα βράδια του χειμώνα, ξαφνικά, στο υπόγειο κάποια από τις αγαπημένες κατσίκες άρχιζε να διαμαρτύρεται με γοερές κραυγές για δύο - τρία λεπτά. Σταματούσε για λίγο και πάλι ξανάρχιζε. Έτσι είναι οι πόνοι της γέννας. Όσο κρατούσαν οι ωδίνες, για να διασκεδάσουμε την αγωνία μας για την έκβαση, οι τρεις μικροί ακροατές του έργου (εγώ και οι δύο νεότερές μου αδελφές) ζητούσαμε ο ένας από τον άλλο, με τρεμάμενη φωνή, να μαντέψει ποια, από τις γνωστές κατσίκες, γεννούσε. Κάποτε, ενώ περιμέναμε την επόμενη ωδίνα, που μας φαινόταν ότι κάπως αργούσε να 'ρθει, μας ξάφνιαζε η φω- νούλα που έβγαινε από το νεογέννητο κατσικάκι. Αφήναμε αμέσως τη φωτιά και τρέχαμε προς την καταπακτή στο βάθος του διαδρόμου. Κρατώντας το λαδοφάνα- ρο, οδηγούσα τις αδελφές μου από τη σκάλα της καταπακτής στο ολοσκότεινο υπόγειο. Ακολουθώντας τον ελεύθερο διάδρομο της χορταποθήκης, φθάναμε στον ξύλινο φράχτη που μας χώριζε από τα ζώα. Ανοίγαμε την τελευταία πόρτα και ήμασταν ανάμεσά τους. Κάπου σε μια άκρη, η ταλαιπωρημένη αλλά ήρεμη μάνα είχε σηκωθεί στα πόδια της και είχε αρχίσει να περιποιείται το νεογέννητο, λείχοντάς το. Ο πλακούντας δεν είχε αποχωριστεί ακόμα τελείως από το σώμα της. Οι άλλες εγκυμονούσες κατσίκες συνέχιζαν ν' αναπαύονται ξαπλωμένες, περιμένοντας να έλθει «το πλήρωμα του χρόνου» και για το δικό τους χαρμόσυνο γεγονός. Το αδύναμο νεογέννητο πλάσμα κινούσε τα ποδαράκια του και φαινόταν ν' απολαμβάνει τις θωπείες της μάνας του. Τότε, κόβαμε τον ομφάλιο λώρο, τυλίγαμε το νεογέννητο σε μια φαρδιά πετσέτα, που είχαμε πάρει μαζί μας για την περίσταση, και το ανεβάζαμε επάνω κοντά στη φωτιά. Εκεί το βάζαμε σε μια μι- κρή σκάφη και ακολουθούσε επιμελής καθαρισμός από τις βλέννες, καθώς και λουτρό με χλιαρό νερό. Περνούσαν τα λεπτά σιγά σιγά και το αθώο πλασματάκι ζωήρευε, πλήθαιναν οι φωνούλες του και έκανε προσπάθειες να σηκωθεί στα πόδια του. Όταν το κατάφερνε, θεωρούσαμε ότι η πρώτη μας αποστολή είχε λήξει και επιστρέφαμε το μωρό στη μάνα του για τον πρώτο θηλασμό. Εμείς ήμασταν πανευτυχείς. Την παράσταση πάντα παρακολουθούσαν η γιαγιά και η μητέρα. Από αυτές, άλλωστε, την είχαμε διδαχθεί. Ήθελαν να είναι βέβαιες ότι θα μεταφέραμε με ασφάλεια το νεογέννητο από και προς το υπόγειο και δεν θα μας έπεφτε στη φωτιά όταν το πλέναμε. Ευχόμασταν, όλα τα κατσικάκια που κάθε φορά έρχονταν στον κόσμο να ήταν θηλυκά, γιατί είχαν περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν πέραν του Πάσχα και να γίνουν ώριμες αίγες. Τα αρσενικά θυσιάζονταν από τους ενήλικους ευσεβείς χριστιανούς για να γιορτάσουν την Ανάσταση του Κυρίου, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των μικρών παιδιών. Αλησμόνητες παιδικές χριστουγεννιάτικες παραστάσεις, στις οποίες μετείχα ως θεατής και πρωταγωνιστής. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΟΛΗΣ Καρδιοχειρουργός (Αθήνα) Πρωτοφανής πολιτική διαφθορά Αναμφισβήτητα τα Βαλκάνια πολλούς αιώνες διάκεινται ευμενώς προς τη Ρωσία για πολλούς και διαφόρους λόγους. Φυσικά, δεν θα αναφερθούμε στους κύριους λόγους που εξαναγκάσθηκαν τέως κράτη συνδεδεμένα άρρηκτα με τη Ρωσία να υποταχθούν άνευ όρων στις αμερικανικές ορέξεις, το αμαρτωλό ΝΑΤΟ και την ασθενούσα βαρέως Ε.Ε. Η Αμερική προκειμένου να επιτύχει το σκοπό της χρησιμοποίησε θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να αποφευχθεί παντοιοτρόπως η ρωσική επιρροή στα δυτικά Βαλκάνια. Δηλαδή, ακατάσχετος πολιτικός και οικονομικός εκβιασμός. Τελευταία έχουμε και την περίπτωση των Σκοπιανών, που ο πανούργος και φιλόδοξος Ζάεφ, κατάφερε να συγκεντρώσει τους απαιτούμενους 80 ψήφους για την έγκριση της Συμφωνίας με την ελληνική κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενος τη χρηματοδότηση των οκτώ βουλευτών που υπολείπονταν, από τη πλούσια Αμερική και μάλιστα με αξιόλογα ποσά. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τις ίδιες μεθόδους θα χρησιμοποιήσει εκ νέου η Αμερική για να επιτευχθεί ο αντικειμενικός της σκοπός, που δεν είναι άλλος από την πλήρη υποταγή της υφηλίου σε αυτήν. Η εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα που αναμένεται εναγωνίως από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, θα αποβεί μοιραία για τον παλαιοκομματισμό και, μάλιστα, τολμώ να προβλέψω εκ νέου πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Για την ώρα όμως και επειδή δεν διαφαίνονται μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα, καλό θα ήταν να αναμένουμε τα αποτελέσματα τω ν επικείμενων εκλογών που θα επηρεάσουν τη πολιτική σκηνή της πατρίδας μας και που θα διεξαχθούν σε προκαθορισμένη ημερομηνία από την υπερδύναμη υποβοηθούμενη από την ασθενούσα Ε.Ε. Είναι κάπως περίεργο και αξιοκατάκριτο που ο ελληνικός λαός υστερείται πολλά και ενώ η Τουρκία οργώνει την Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο, αδιαφορώντας πλήρως για τις ελληνικές απόψεις και τις ψευτοαπειλές του Καμμένου για υποτιθέμενη δραστηριοποίηση της πολεμικής μηχανής Ελλάδας και Κύπρου, και ενώ οι Σκοπιανοί εορτάζουν την μη αναμενόμενη νίκη τους με τη Συμφωνία των Πρεσπών και οι Αλβανοί δολοφονούν τα αδέλφια μας τους Βορειοηπειρώτες και γκρεμίζουν τις περιουσίες τους, ο Αλέξης Τσίπρας, συνεορτάζει μαζί με τις τέως κομμουνιστικές Ρουμανία, Σερβία και Βουλγαρία, που συμπεριελήφθησαν σκοπίμως στην Ε.Ε. και τον αμερικανικό πολεμικό μηχανισμό του ΝΑΤΟ, εκλιπαρώντας την ανάληψη διεθνών ποδοσφαιρικών και Ολυμπιακών Αγώνων. Σχετικά με την εκλογική καταμέτρηση και νίκη του Αλέξη, προκειμένου να επιτευχθεί, καλά θα κάνουν μερικοί από τους 151 που συμφωνούν άνευ αντιρρήσεων με τις εντολές του Αλέξη, να εφαρμόσουν τις ίδιες μεθόδους όπως και οι Σκοπιανοί και να βουτήξουν μερικά χιλιάρικα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όσο για τον Τσίπρα, αυτός δεν χρειάζεται οικονομική υποστήριξη γιατί ήδη την απολαμβάνει. Το μόνο που τον ενδιαφέρει για την ώρα τουλάχιστον είναι ο άνευ διακοπής πρωθυπουργικός θώκος. Με αυτό το τρόπο εξασφαλίζεται και η συνεργασία των επίλεκτων συνεργατών του, που εκδιώχθηκαν από το ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. και υπέκυψαν στις απαιτήσεις του. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΒΑΒΑΚΗΣ (Μελβούρνη) Ο Καζαμίας του Βασιλακάκου Δεν χρειάζεται να πω ότι εκτιμώ τον αξιότιμο κ.Βασιλακάκο και ακόμη να προσθέσω ότι για μένα η μεγαλύτερη τιμή για κάθε πολίτη, είναι να γίνει καθηγητής Πανεπιστημίου, ούτε υπουργός ούτε πρωθυπουργός και πάει λέγοντας. Διαβάζω ό,τι γράφει ο κ. Βασιλακάκος και περίμενα τι θα γράψει και φέτος τον Καζαμία. Σε μία φάση, γράφει τη λέξη «γελοίο» και αναφέρεται στον εκλεγμένο πρωθυπουρ- γό της πατρίδας μας. Και μια άλλη φορά έχω δει «καρφιά» για τον συγκεκριμένο πρωθυπουργό. Ειλικρινά αναρωτιέμαι, πρέ- πει να φτάνουμε τόσο χαμηλά και να χρησιμοποιούμε λέξεις σαν αυτή - δεν έχει σημασία σε ποιον απευθύνονται, Μόνο αν έχουμε κάποιο απωθημένο, αλλά και πάλι... Ειλικρινά λυπάμαι. ΒΛΑΣΗΣ ΜΑΥΡΑΓΑΝΗΣ) (Ferntree Gully) Η Αθήνα έσπασε τη σιωπή της Ας αφήσουμε να μας μιλήσει η ίδια η Αθήνα. «Με μια τέτοια προίκα στην πλάτη μου, πώς επέτρεψαν τα ίδια τα παιδιά μου να καταντήσω μια φτωχή ζητιάνα; Εγώ, η «διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι», μαζεύω σκυφτή τα κουρέλια μου και προχωράω. Προχωράω με κόπο σε σκοτεινά στενά, βρώμικα, χωρίς διαβάσεις, με άναρχα παρκαρισμένα οχήματα. Βλέπω την "καρδιά" μου, το ιστορικό μου κέντρο, να αργοπεθαίνει, με πληγωμένα και εξαθλιωμένα τα κάποτε περήφανα νεοκλασικά μου. Γκράφιτι παντού, σκαλωσιές, μουντζουρωμένα αγάλματα ξεχασμένων ηρώων, άστεγους, αναρχικούς να καίνε τα Εξάρχεια. Το Πολυτεχνείο μου, παραδομένο σε βέβηλα χέρια και η Ανωτάτη Εμπορική, λαϊκή αγορά παράνομων μεταναστών. Είμαι η μόνη από τις Ευρωπαίες αδερφές μου που έχασα τα ξακουστά μου σιντρι- ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Ο «Νέος Κόσμος» ενθαρρύνει τη δημοσίευση επιστολών. Θέλoυμε οι αναγνώστες να μας γράφουν κα να εκφράζουν ελεύθερα την άποψή τους για θέματα που τους αφορούν ή ν. Επιθυμία μας είναι να αποφεύγονται οι αντιγραφές ιστορικών κειμένων από το διαδίκτυο ή να γίνεται προσπάθεια «κατήχησης» από τη στήλη της αλληλογραφίας. ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ: • Να είναι σύντομες και να μην υπερβαίνουν (πάνω-κάτω) τις 300 λέξεις. Μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις θα επιτρέπουμε τη δημοσίευση μεγαλύτερων επιστολών. • Η εφημερίδα διατηρεί το δικαίωμα να συντομεύει τις επιστολές. Όσοι στέλνουν επιστολές θα πρέπει να το γνωρίζουν αυτό. • Οι επιστολές θα πρέπει να στέλνονται αποκλειστικά στο «Νέο Κόσμο». • Προτιμούμε οι επιστολές να είναι δακτυλογραφημένες και να μας αποστέλλονται με email στην διεύθυνση letters@neoskosmos. com.au Αυτό δεν σημαίνει ότι θα αποκλείονται όσοι μας στέλνουν fax στο 03-9482 2962 ή, με τον παραδοσιακό τρόπο, στην ταχυδρομική διεύθυνση P.O. Box 6068, Hawthorn West, VIC 3122. Τέλος, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο «Νέος Κόσμος» λαμβάνει δεκάδες επιστολές κάθε εβδομάδα. Δεν είναι δυνατόν να δημοσιεύονται όλες. Όσο πιο σύντομες τόσο περισσότερες θα δημοσιεύονται. βάνια κι έμεινα με λιγοστά. Με γέλασαν και με στόλισαν με πράσινες γωνίες για την Ολυμπιάδα και αμέσως μετά μου τα έκλεψαν. Οι λιγοστές παιδικές χαρές, έρημες και εγκαταλελειμμένες. Κάθε δήμαρχος γκρέμιζε τα λιγοστά έργα των προηγούμενων, ξεγελώντας τα παιδιά μου με καινούργια «θα». Και τώρα, λίγο πριν βγουν και πάλι στα μπαλκόνια, λέω ψιθυριστά σε σένα, σε σένα που πλησιάζεις τα 93, που γεννήθηκες σε μια από τις ομορφότερες γειτονιές μου –τη Νεάπολη με τους τόσους λόγιους μιας άλλης εποχής– που έζησες παλιές μου δόξες, Μη με αφήνεις να σβήνω. Φώναξέ το, αν μπορείς, θέλω να μου δώσουν πίσω τη χαμένη μου αξιοπρέπεια. Μη με εγκαταλείπετε. Με αγάπη, η Αθήνα σου». ΠΗΝΕΛΟΠΗ Ε. ΚΟΝΤΗ Αθηναία, ετών 93
Links
Archive
27 December 2018
10 January 2019
Navigation
Previous Page
Next Page
